در مسیر کوفه و شام

امام حسین(س)-کوفه

هلالِ یک شبه بر نیزه دلبری داری

به شهرِ کوفه ظهوری پیمبری داری

چقدر زخمی و خاکستری شدی پیداست

عجیب دردِ سر از نورِ سروری داری

طلوعِ مغربِ خون بی خبر کجا رفتی؟

در این سه روزه نگفتی که خواهری داری؟

چه دیده اند که دست از تو بر نمی دارند؟

جز این سرِ سرِ نی، چیزِ دیگری داری؟

خروش أًمْ حَسِبَت کوچه کوچه را پُر کرد

چه بغضِ خسته ای و گریه آوری داری!

دلم هوای دمی روضه خوانیت کرده

اگر هنوز سرِ نیزه حنجری داری؟

دراین تجمع شادی و هلهله با من

برای سینه زدن خسته مادری داری

ز طاقِ گیسویت آیاتِ نور می ریزد

به دامنم تبعاتِ تنور می ریزد

دلی که در قفسِ آهِ آتشین مانده

فقط به عشقِ تو در غربتِ زمین مانده

بزرگِ قافله، این بار تو شمارش کن

برای ماندنِ من، چند نازنین مانده؟

چه تکّه تکّه پَرِ نازِ شاپرک هایی

که بینِ حلقه ی زنجیرِ آهنین مانده

به قدرِ زخمِ تو نذرِ شکستگی کردم

ادای نذرِ شریکت فقط جبین مانده

بیا و جای خودت را به نیزه محکم کن

هنوز سنگِ لبِ بام در کمین مانده

در این شلوغیِ بازار جای شُکرش هست

به حفظِ آبرو یک گوشه آستین مانده

دلِ رقیه ات از قصه ذوب می گردد

سخن بگوی، مرا دلخوشی همین مانده